W sobotni wieczór, w przeddzień obchodów stulecia niepodległości w sali gimnastycznej naszej szkoły spotkali się nauczyciele, rodzice, uczniowie oraz zaproszeni goście z Rady Dzielnicy V (Pan Przemysław Łukasik) i ZNP (Pani Barbara Bohosiewicz).
Wieczór pełen wzruszeń, wspomnień i refleksji rozpoczął układ taneczny, który w symboliczny sposób przypominał tragiczny rok 1772, kiedy to trzej zaborcy dokonali I rozbioru Polski. Symbolika barw białych, czarnych i biało-czerwonych została bezbłędnie odczytana przez zgromadzonych.
Następnie uczniowie w autorskim programie Pań Marty Barroso i Renaty Kowalskiej wyjątkowo sugestywnie, przejmująco, a czasami komicznie, zaprezentowali widzom kluczowe sceny z historii Polski z lat 1772-2018. Całe przedstawienie zostało przygotowane niezwykle profesjonalnie. Od bogatego w treść i mądrego, obywatelskiego scenariusza, przez odpowiednio dobrane światło, dźwięk, ikonografię – za które odpowiadał Pan Marek Kapturkiewicz, po świetne wykonanie ponad stu aktorów, naszych uczniów, absolwentów, rodziców i nauczycieli.
„Wszyscy tańczyli w 1918 roku”
Wielką radość, szczęście i dumę z odzyskanej niepodległości ukazywał taniec w rytm muzyki z lat 20. XX wieku. Wśród bawiących się par stolicy radośnie biegały dzieci. Nic nie zapowiadało w tanecznych rytmach katastrofy. Nikt nie spodziewał się najgorszego. Wszyscy cieszyli się z tego, że mogą sami decydować o swoim kraju, swoim losie.
„Ogłaszam alarm dla miasta Warszawy”
W tragiczny czas II wojny światowej wprowadził słuchaczy wiersz Antoniego Słonimskiego w świetnym i niezwykle sugestywnym wykonaniu uczennic klasy 6a i 6c, Marii Ślusarczyk, Kamili Jurkowskiej i Emilii Wolak. Wrażenie strachu, przerażenia i paniki potęgowały odgłosy nalotu. Widzowie naprawdę mogli odczuć zagrożenie, zwłaszcza, że dotyczyło zwykłych cywilów. Przecież moglibyśmy być na ich miejscu. Bolesne doświadczenia Września 1939 roku malował słowami Zbigniewa Herberta Paweł Stojak, recytując wiersz pt. „17 IX”. W tej części nastrój naostalgii i rozpaczy zbudowała Anna Wilk w pięknie wykonanej piosence „Warszawo ma”.
„Za czym kolejka ta stoi…” i „Precz z cenzurą”
Któż z dorosłych nie pamięta kolejek, list kolejkowych i kupowania na kartki? Czasy PRL-u śmieszno-smutnie przedstawili uczniowie klasy 8a, którzy w zbiorowych scenach genialnie, i co najważniejsze, niezwykle przekonująco, opowiadali, jak nasi rodzice i dziadkowie stali w kolejkach „po wszystko”, jak można było się stać uprzywilejowanym (tu w roli matki z wózkiem wystąpiła Aleksandra Mrzygłód z 8a, a inwalidę nadaremnie dopraszającego się zrozumienia zagrał nasz absolwent Elwir Erden), jak w końcu tworzono listy kolejkowe i zapisywano się „na wszystko”. Czasy kolejek przepięknie zilustrowała Pani Monika Początek piosenką „Za czym kolejka ta stoi?”
PRL to także czasy tragicznych „przesileń” dla Polaków. Dla wielu z naszych współobywateli skończyły się śmiercią, dla tysięcy więzieniem, internowaniem, wykluczeniem. Tak stało się między innymi w roku 1968, kiedy studenci walczyli o powrót na deski teatralne „Dziadów” Adama Mickiewicza w reżyserii Kazimierza Deymka. Uczniowie w zainscenizowanej manifestacji wykrzykiwali: „Precz z cenzurą”, „Mickiewicz bez cenzury”, „Wolność, równość, demokracja”. Pojawiały się także echa współczesnych zdarzeń w powtarzanym haśle „Konstytucja”.
Te sceny spinał ciekawym wykonaniem „Mojej litanii” Leszka Wojtowicza uczeń klasy IIIB, Grzegorz Spirytulski.
„Habemus papam”
W październiku 1978 roku Polacy otrzymali niesłychaną dotąd nadzieję. W niezwykle wzruszającej scenie, która rozgrywała się w typowym miejskim mieszkaniu, przy jedzeniu pierogów ruskich, typowa polska rodzina usłyszała radosną wieść z Watykanu, że kolejnym papieżem został krakowski biskup Karol Wojtyła. Podsumowanie wyboru Polaka na papieża podsumowała „Barka” w interesującym wykonaniu uczniów klasy 2a. Później na ekranie pojawiły się sceny z festiwalu Solidarności, stanu wojennego i obrad Okrągłego Stołu. Ten trudny okres historii zamknęła piosenka Jacka Kaczmarskiego „A mury runą” w wykonaniu Pana Marcina Korbuta oraz Victorii Mireckiej i Anny Wilk.
„O radości, iskro Bogów…”
Ostatnim wydarzeniem, które zostało przedstawione, było wejście Polski do Unii Europejskiej 1 maja 2004 roku. Radość Polaków, ich dumę i ogromne nadzieje pokazywały zarówno zdjęcia, jak i pięknie wykonana na dzwonkach przez uczniów klasy 4b „Oda do radości”.
Kilka zakończeń i… „Sto lat!”
Na koniec z pięknym utworem „Wolność” wystąpiła Victoria Mirecka. Mocny i piękny głos naszej uczennicy i słowa Marka Grechuty to życzenia dla Polski i Polaków, którzy tak umiłowali wolność. Jest nadzieja, że żadna siła nie odbierze Nam, Polakom WOLNOŚCI.
Życzenia Szacownej Jubilatce złożyli także Dyrekcja: Magdalena Mazur, Halina Firlit i Krzysztof Wiatr. Słowa piosenki „Ojczyzno ma” oraz garść osobistych refleksji na temat wolności, tolerancji, otwartości i szacunku dla każdego współobywatela przygotowały uroczysty wjazd biało-czerwonego tortu i wspólne odśpiewanie „Sto lat” dla Naszej Kochanej Jubilatki.
W oczekiwaniu na tort wszyscy śpiewali piosenki i pieśni, które na stałe wpisały się w polską tradycję: „Marsz Polonia”, „My Pierwsza Brygada”, „Pałacyk Michla”, no i oczywiście, „Mazurek Dąbrowskiego”.
I już na koniec Pani Dyrektor podziękowała wszystkim, którzy zaangażowali się w przygotowanie i wykonanie niezwykle wzruszającego oraz mądrego przedstawienia. Każdy, kto zechciał, mógł zabrać ze sobą garść refleksji na temat współczesnego patriotyzmu i życia w wolnej Ojczyźnie. Każdy, kto zechciał, mógł też złożyć życzenia Polsce. Zostaną one przypięte na gazetce oraz opublikowane na stronie szkoły.
Wszystkim, którzy wystąpili w przedstawieniu składamy serdeczne gratulacje i podziękowania, że mogliśmy uczestniczyć w tak mądrych i wzruszających chwilach.
Panie Marta Barroso i Renata Kowalska oraz Nasi Wspaniali Uczniowie pokazali najprawdziwsza i najpiękniejszą Lekcję Historii i Patriotyzmu. Mądrego Patriotyzmu!
Krzysztof Wiatr
